अदभूत

"व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर

जीव ओवाळून टाकावा त्या शब्दांवर,
त्या सुरांवर, त्या मधुर आवाजावर, त्या अभिनयावर
एकूणच त्या साऱ्या बेभान कलाकृतीवर,
आणि मग, "व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर

भान हरपून स्वत्वही हळुवार निसटावं अगदी स्वतःच्याही नकळत,
पार आत खोलवर कुठेतरी काहीतरी कधीतरी असं भिडावं
नसलेल्यातलं असणं डोळ्यासमोर उभं राहावं, असलेल्याच्याही नकळत,
आणि मग, "व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर

मिपावरती कातरवेळा अवतरल्या, प्रतिसादातून कोणीकोणी क्वाटरवेळाचाही उल्लेख केला, मग काय ईर्शाद...
साक्षात गदिमांच्या कातरवेळी ला आम्हाला असं 'कातरावं' लागलं! ;)

या क्वार्टरवेळी, पाहिजेस तू जवळी!

दिवस जाय बुडुन पार
तिष्ठत किती यार चार
फुकत एक चारमिनार
खुलवि 'ओल्ड मंक' कळी!

मिकादा, पैजारबुवा, अभ्यादादा आऊर रातराणीतै के पिच्चे पिच्चे मै भी कस्काय चल पड्या कायच म्हैती नाही. पन मेरा भी जळके करपा मस्सालाभात हुवा इस्लीये मयनेभी हिन्दिक्की चिंदी करनेका ठाणच डाल्या. मंग काय...एक आय अपने पोरट्याको कयसे धोपातटी हय वैच्च चित्र कविता मे उतारके इद्दर डालरा हू! तेवढेमे भाशेका ट्याण्डर्ड भी लै खालीच आया उस्के लिए मापी, लेकीन ये भाशा आपुनका बच्चपनका दोस्त मुलाणी मेरेको शिकायेला हय, जो उस्के आऊर मेरे वास्ते जान से प्यारी हय.

ठयरे हुए पानी मे
किसी येडेने डालेले फत्तरकी माफिक
होता है रे बाबा तेरा मारना!!

पैजारबुवा के पाऊल पे पाऊल डालते हुए मयभी इधर अपनी एक मजबूर रचना प्रस्तुत करती हूँ. मिकादादा, पैजारबुवा, एसभाय, और अपने मोहल्ले के आन बान शान अभ्या दो डॉट सबकी माफी पयलेसे ले लेती हूँ. दुनियाकी हर एक औरत अपने नवरे का सबसे ज्यादा म्हणजे लयच गुस्सा कब करती मालूम? जब वो घोरता है तब. इसलिये मैने यइच टॉपिकपे फटाफट सटासट एक कविता लिखही डाली.

ठहेरे हुए पानी मे
किसीने डाले पत्थरकी तरह
होता है तेरा घोरना

कहेने को तो पत्थरकी आवाज
चूल्लूक इत्तीसीच होती है
बस पानी में उस चूल्लूककी
अनगिनत तरंगें उठती है

हमारे दोस्तने हिंदीमे एक कविता क्या लिखी सब लोग उसका लैच कौतुक करने लगे. मेरी तो बहोत म्हणजे बहोत जलने लगी. एकदम चुलके वल्ले लकडीकी माफिक मै धुमसने लगा. बहोत धुवा निकालनेके बाद मैने सोच्या अगर वो लिख सकता है तो मै क्यो नही? फिर क्या..... निकाली अपनी पाचवी की पुस्तक और लिख डालीच ये कविता.
क्या करु मजबुरी है ना…..

ठहेरे हुए पानी मे
तैरते डुबते भैस की तरह
होता है तेरा शॉपिंग

कहेने को तो भैस पानी को
कभी पिती तो नही
बस पानी मी डुबती हुई
तैरती रहेती है

मागून मागून थकलेली माणसं आली कोणी ,
उतरले तोंड डोळा सुटलेले पाणी
ला ला ला ला , ला ..ला ला

गेलेच आहेत पैसे आता खिशात काही नाही
पैसे कुणा मागू आता मला कोण देई
बडबडत बसतो सारखा गेले पैसे पाण्यात
व्याज गेले माझे तरी मुद्दल द्या हातात
सांगायची आहे माझ्या शहाण्या मुला
नाडलेल्या लोकांची ही कहाणी तुला .....
ला ..ला ला ला ला , ला ..ला ला ला ला.... ||2||

मार्केटयार्डामधुन आठवड्याची भाजी घेउन येताना
अचानक मला सोसायटी मधली मैत्रिण भेटते
ती एकटीच आलेली असते भाजी घ्यायला
दोन मोठाल्या पिशव्या हतात् घेउन, अवघडून ,
अर्धातास, निमुट उभा रहात,
आमच्या गप्पा ऐकणार्या
तुझ्या कडे तिरप्या नजरेने बघत ती म्हणते
“आमचे हे काल रात्री उशिरा कामावरुन आले
दमुन झोपले आहेत बिचारे.
नाही तर आम्ही दोघेच येतो भाजी घ्यायला ”
त्या वेळी मी पण तिला ठसक्यात सांगते
“हा पण काल रात्री दोन वाजता घरी आला आहे”
त्यावेळी तिच्या कडे बघून न बघितल्यासारखे
करणारा तू मला फार म्हणजे फार आवडतोस

तू फूल कुणाचे देखणे?
नको उन्हात हासत राहू!
तू श्वास फुलांचा हलका
जा निघून त्यांच्या देशा!

रुजताना होईल अंत
नसेल कोणास खंत
तू जीव कुणा मायेचा?
जा निघून हलक्या पायाने....

तू फूल कुणाचे देखणे?
नको उन्हात हासत राहू.....

-शिवकन्या

सध्य:स्थितीत रहात असलेल्या जागेत ह्या कबुतरांनी ग्यालरीत जे डांबरी'करण सुरु केलय..त्याला तोड नाही.खरच नाही. कारण घासून काढायला पत्रा किंवा फावडं जरी वापरलं तरी "ते वाळलेले" तुटत काहि नाही. मेलं इथे उद्वेगानी "श्शी!" पण म्हणता येत नाही! त्यामुळे त्याच सदर उद्-वेगातून ह्ये वेगवान विडंबन बाहेर पडलेले आहे. ते त्याच भावनेनी वेचावे...सॉरी, वाचावे!

पैजारबुवा, नीमोतै आणि सध्या अद्रुश्य झालेले/ल्या दमामि येऊन षटकार ठोकून जायच्या आधी दोन रन काढून ठेवते. प्रेरणा द्यायचा कंटाळा आला आहे.

घेतो खीर ओरपून
ही किमया गोडाची
बेल्ट जरा सैलावून
चिंता करतो घेराची

पुरीआड दडती भजी
भय घालती केलरी
डोळे वटारता बायको
देऊ मोत्यांच्या सरी

येता ताटात पुलाव
शोधू काजूचे काप
कसा टाकू शिल्लक
नको माथी पाप

डायट मारती माथी
इथे सारेच पापड*
जो मारतो मिटक्या
त्याला म्हणती खादाड