हेही बरेच आहे,
तेही बरेच होते,
आपापल्या परीने,
सारे खरेच होते
मोजून पाप माझे
जपमाळ ओवलेली,
मोक्षास गाठण्याला,
तितके पुरेचं होते,
आयुष्य तारकांचे
मोजीत रात्र होती
मोहक असे मनाला
भूलवीत बरेच होते
खाणीत नांदण्याचा
कोळश्यास शाप आहे
नसते ठिसूळ तुकडे
तर तेही हिरेच होते
सरणास भेटताना
गेली नजर मागे
चेहरे ओळखीचे
हसरे सारेच होते
-शैलेंद्र
मनातल्या मनात मी तुलाच गुणगुणायचे
अशीच मी,कधीतरी.. तुझ्यासवे जगायचे!
तुटून तारका क्षणात आसमंत लांघते
उगाच रात्र-रात्र मी नभात चमचमायचे!
गुलाब-पाकळ्यांतुनी तुझी गझल घुमायची
उरात लाख मोगरे सुरात घमघमायचे!
कुठून ऊब एवढी मिळायची मला तरी?
तुझे फुलासमान शब्द ओठ पांघरायचे!
पहाट कोवळ्या उन्हात अंग वाळवायची
जशी सुरेल भैरवीच भूप आळवायचे!
असून ठाव नेमकी कुठे असेल डायरी
पुन्हा पुन्हा उगाच मी कपाट आवरायचे!
अशीच मी,कधीतरी.. तुझ्यासवे जगायचे...
—सत्यजित
एक गझल लिहिण्याचा प्रयत्न आहे. जाणकारांनी जरूर मार्गदर्शन करावे.
विशेष सूचना- हौशे, नवशे, गवशे ह्यांनी दूर राहावे ( हे मिपावर कमी मात्र झुक्या फॅमिलीत विपुल आहेत) व आपापल्या मैत्रिणींना इम्प्रेस करण्यासाठी "मी चंद्र आणेल किंवा का गं सोडून गेलीस मला, एकटे टाकून गेलीस मला " ह्या प्रकारातील काव्य वापरावे जे मुबलक प्रमाणात उपलब्ध आहे.
माझी गझल माझ्या नावासहीत देखील सामायिक करण्यास हरकत असलेला अत्यंत पझेसिव्ह असा मी व्यक्ती आहे.
खूप गर्दी दिसते आहे, मला हे नवीन आहे
सरणावर एकांत सरतो, हेही नवीन आहे
ग़ज़ल
मेरे हर दर्द को मेहसूस किया है मैंने, ना पूछ कीसीको क़्या पाया हे मैंने
मेरे इतनि सी हँसी को झूठा नक़ाब पहनाया हे मैंने, ना समज कहीं गवाया है मैंने
मेरे चंद अश्कों का सौदा करलिया है मैंने, तन्हाई में जीना सीख लिया है मैंने
मेरे टूटें भरोसें के कातिल को जाना है मैंने, उफ़ तक करना भुला दिया है मैंने
मेरे हिस्सें की छाँव छोड़ दी है मैंने, धुप के थपेड़ों कों पीना शुरू किया है मैंने
मेरे ख़यालों की नैया जबसे ठानी है मैंने, कलम के सहारें चलते रेहना है मैंने
मेरे हौंसलें कों बुलंद किया है मैंने, गिर के भी फिर से ख़ुद को संभाला है मैंने
हळूच सोडतोस केस..माळतोस चांदणे...
सख्या, कसे? कुठून रोज, आणतोस चांदणे?
अधीर ओठ साधतात मौनही कसे तुझे?
किती अरे, उरात खोल पेरतोस चांदणे!
बनून स्वप्न चोरतोस झोप रोजचीच तू...
विचारताच, चोर कोण? सांगतोस..चांदणे!
उनाड चंद्रमा बनून हिंडतोस रात्रभर
पहाट-वेळचे, टिपूर मागतोस चांदणे!
नभात लक्ष तारका उधाणतात कैकदा
मिठीत केवढे कसून घुसळतोस चांदणे!
मधाळ चांद, वितळतो..रसाळ रात वाहते...
असे कुण्या सुरांत रे! पुकारतोस चांदणे!
—सत्यजित
कोण कुठे कोणाचा आदर करतो
पाठीवरती वार बिरादर करतो
प्याद्याला आदेश रणाचा देतो
नि तिथुनी घुमजाव बहादर करतो
गाभाऱ्याला सोडत नाही क्षणभर
देवाचे रक्षण जमगादर करतो
तुला न बाधो शिशिर येथला म्हणुनी
मी अवघ्या देहाची चादर करतो
आळ नको घेऊ, झाडाझडती घे
(मी माझे तारांगण सादर करतो)
देव दयाळू आहे कळल्यापासुन
रोज नवे कन्फेशन फादर करतो
डॉ. सुनील अहिरराव
मेंदुला दुखापत
पंख पसरून उडणारी डुकरे
तू माझे काय झाले याची पर्वा केली नाहीस
आणि मी हि तुझी
कंटाळा आणि वेदनांशी सामना करीत आपण चाललो आहोत वेड्यावाकड्या मार्गावर
कधीतरी पावसाकढे बघत
कोणत्या नालायकाला दोष दयावा याचा विचार करीत
आणि बघत ती पंख पसरून उडणारी डुकरे
- कवी उडता डुक्कर उर्फ रानरेडा उर्फ कुत्तो मे कामिना
(रूपांतरित / आधारित / प्रचोरीत)
सूर श्वासांच्या लयीवर स्वार झाला पाहिजे
काळजाच्या 'कोपऱ्यावर',वार झाला पाहिजे!
दुःखसुद्धा एवढे तालात आले पाहिजे
की सुखांचा,'उंबरा' तय्यार झाला पाहिजे!
जाणिवांची ओल इतकी खोल रुजली पाहिजे
जीवनाचा बाग हिरवागार झाला पाहिजे!
कागदावरच्या फुलांना रंग दे,मधु-गंध दे
शब्द-शब्दाचा तुझ्या 'गुलज़ार' झाला पाहिजे!
शाल श्रीफळ अन् फुलांनी फार झाले आजवर
चंद्र-सूर्यांनी तुझा सत्कार झाला पाहिजे!
—सत्यजित
चाललो शहराकडे मी..गाव सांभाळून घे
मांडतो आहे नव्याने..डाव सांभाळून घे!
सवय झाली एकदा की क्षीण होते वेदना
लागतो जो जो जिव्हारी..घाव सांभाळून घे!
जीव तुटतो त्या क्षणीही याद मी येईल पण
तू उखाणे घेत असता,नाव सांभाळून घे!
वेगळ्या वाटा तुझ्या अन् वेगळ्या माझ्या सही
टाळ तू प्रत्येक काटा..धाव सांभाळून घे!
काजळाची रेघसुद्धा वाटते आहे गझल
तू तुझ्या नजरेत माझे भाव सांभाळून घे!
—सत्यजित
