बहारो फूल बरसाओ....

बहारो फूल बरसाओ मेरा महेबूब आया है......
हिंदी सिनेमातलं हे गाणे जणू खास बँडवाल्यांसाठे मुद्दाम होउन लिहीले असावे असेच वाटते. मला तर लहानपणी हे गाणे सिनेमातले नसून लग्नातले आहे असेच वाटायचे.
लहानपणे म्हणे टीव्हीवर एकदा हे गाणे लागले होते तेंव्हा मी आईला विचारले होते की "आई या गाण्यात बँडवाले कुठे आहेत? वरात कुठे आहे. काहीतरी चुकतय." माझा प्रश्न ऐकून घरातले सगळे खो खो हसत सुटले होते. तो एक किस्साच होऊन बसला होता. कोणतेही लग्न असले आणि त्यात हे गाणे वाजू लागले की सगळे इतर कुठे पहायच्या ऐवजी माझ्याकडेच पहायला लागतात. इतक्या वर्षांनंतरही. दाद्याने तर या गाण्याचे नामकरण मोहंमद रफीचे गाणे असे न करता मिराचे गाणे असेच केले. कधीही रेडीओवर ते गाणे लागले की तो अजूनही मिराचे गाणे लागले असेच म्हणतो.
खास सजवलेल्या घोड्यावरून नवरदेव त्याच्या त्याचे नाचणारे मित्र आणि त्यापुढे पुढे बँडवाले. खरेतर हे गाणे नाचण्यासाठीचे नाहिय्ये पण तरीही ते नाचताहेत. लग्नाच्या वरातीत नाचण्यासाठी पण खास गाणी आहेत. आज मेरे यार की शादी है... किंवा मग अगदी हमखास नाचायचे गाणे म्हणजे मुंगळा मुंगळा...... किंवा भोली सूरत दिलके खोटे .... बँडमधल्या त्या भल्या थोरल्या तोंडाचा पितळी ट्रंपेट , क्लॅरेनॉट , कॅसिओ चे सम्मिश्र स्वर आणि त्या सोबत ते ढोल आणि ड्रम वर ढांगु टुकू टप्पा टप्पा चा ताल. हा त्या नाचणाराना काय मोहीत करतो कोण जाणे. ताल समजत असो नसो इतरांना कसे दिसो याचा विचार न करता सगळे नाचायला लागतात.
गाणे संपायच्या वेळेस गाण्याचा वेग वाढतो. सहाजिकच नाचण्याचा वेग वाढतो. गाणे संपते. ढोल , ड्रम वरची थाप थांबते.पण नाचणे असे अचानक थांबवता येत नाही. दोन एक क्षण काहीच वाजत नसते पण नाचणारांचे नाचणे थांबलेले नसते. त्यांच्या अंगात ताल भिनलेला असतो. मग वरातीत मिरवणारे सोबतचे एखादे काका खिशातुन दहा रुपयाची नोट काढून नाचणारावरुन ओवाळतात आणि बँडवाल्यापैकी कोणाकडे देतात. देताना एक फर्माईश सांगतात. आणि नागीन सिनेमातले "कौन बजाये बासुरिया" सुरू होते. गाण्याचे स्वर ऐकताच नाचणार्यांच्या अंगात येते. ते अधीक उत्साहाने नाचायला लागतात. कोणीतरी दोन्ही हातांची उलटी ओंजळ करून कपाळावर धरतो स्वतःला नागीन समजत अंगाला आळोखे पिळोखे देत नाचू लागतो. ते पाहून त्याच्या मित्राला काहितरी आठवते. खिशातून रुमाल काढत तो हातरुमालाचे एक टोक तोंडात धरतो. दुसरे टोक हातात. भातुकलीच्या खेळात खोटा खोटा स्वयंपाक असतो तशी त्या रुमालाची खोटी खोटी बीन बनते. आणि तो मित्र सपेरा बनून नाचायला लागतो. नागन आणि सपेरा डान्स रंगात येतो. अंगावरल्या नव्या शर्टाची पर्वा न करता नागीन झालेला रस्त्यावर अक्षरशः लोळायला लागतो. लोक मजा घेत असतात. वरात ही अशी नाचण्यात रंगली तर लग्नाचा मुहूर्त चुकेल अशी शंकाही कोणाच्या डोक्यात नसते. वरामाई नेसत्या शालूनिशी वरातीत वावरत असते. वरपित्यालाही ही गम्मत बघून नाचायची हुक्की येते. सोबत नाचणारे समवयस्क कोणीच नसतात. तरीही हे पुढे होतात. वरमाईचा हात हातात धरतात. कोळी नाच आणि फुगडी यांचे कॉकटेल केले तर जे काही होईल तसा नाच करतात. ते नाचताहेत हे पाहून बँडवाल्यानाही हुरूप येतो. ते "ओ मेरी जोहराजबी "गाणे वाजवायला सुरवात करतात.
हे सगळे पहाणारे एक पांढरा झब्बा वाले काका पुढे होतात. हे बहुतेक मुलाच्या मावशीचे किंवा आत्याचे यजमान असतात. ते बँडवाल्याना पुढे चला पुढे चला खुणावतात. बँडवाले थोडे पुढे होतात. घोडा पुढे होतो. वरात थोडी हलते.
या बँडवाल्याची एक गम्मत असते. त्यांचे पोशाख एकदम मस्त असतात . लालजर्द कोट त्यावर सोनेरी दोरीची नक्षी. सोनेरी बटणे. डोक्यावर पी कॅप. ती फरची असती ना उंच तर एकदम कोणीतरी बकिंगहॅम पॅलेसचे गार्डच शोभले असते. पण जरा नजर खाली करा. इतक्या सुंदर कोटच्या खाली पायजमा आणि पायात स्लीपर असतात. कुठल्याही लग्नात वाजणार्‍या बँडवाल्याना पहा थोड्या फारफरकाने हेच दिसते.