मीही कवि होणार!

वरील प्रतिसादाशी काही अंशी सहमत.

>अरे बाबा तू कविता करतोस हे ठीक. पण तू वाचलेस का बोरकर, कुसुमाग्रज, रेगे, करंदीकर? तर नाही >मग तुला कळणार कशा कविता?!"

पाडगावकरांचे म्हणणे थोडेफार समजते, पूर्ण नाही. बोरकरांच्या, कुसुमाग्रजांच्या तरुणपणी त्यांनी लिहीलेल्या कवितांपैकी काही फसलेल्या तर काही कशाच्या तरी आहारी गेलेल्या मी दाखवू शकते. विशेषतः कुसुमाग्रजांच्या काही कवितांमधून त्यांचा कवी म्हणून प्रवास स्पष्ट दिसतो असे माझे मत आहे.

तरीही तेव्हा आणि आत्तामधला एक मुख्य फरक असा आहे की आताचे कवी हे नवथर असताना त्यांना आंतरजालाच्या या अतिजलद माध्यमामधून चटकन कविता लोकांपुढे आणता येतात. जसे कुसुमाग्रजांना किंवा बोरकरांना त्या काळात जमणे शक्यच नव्हते. प्रसिद्ध होणारी कविता ही संस्करणानंतर प्रसिद्ध होत असावी असा अंदाज आहे. तरीही त्यांच्या प्रसिद्ध झालेल्या कवितांपैकीही काही कविता मला साधारण वाटतात (अर्थात त्यांच्या प्रतिभेच्या मानाने) तेव्हा प्रसिद्ध न झालेल्या कविता त्यामानाने अधिकच कमजोर असणार असे वाटते. बोरकरांनी संस्कृत काव्ये वाचली असतील असे वाटते. पण कुसुमाग्रजांनी कोण वाचले असतील? पाडगावकरांनी कोण वाचले असतील? माझे मत - वाचावे जरूर - आणि नुसतेच बोरकर, कुसुमाग्रज असे नाही, तर देशोदेशींचे कवीही वाचावे, पण लिहावेही स्वतः . ते केल्याशिवाय तयारी होणार नाही. (मीही कविकिरडूपणा केलेला आहे म्हणूनही हे लिहीत असेन, पण असे माझे मत आहे खरे. )

पण याचा अर्थ जालावरील लेखक/कवींनी रोज उठून (कधीकधी बारा तासांच्या आत) एक लेख/कविता लोकांना वाचायला लावावे असे वाटत नाही. एवढा धावता फलक क्रिकेटच्या म्याचचाही पाहिला नाही कितीक दिवसांत.

नमस्कार,
विश्लेशण बरचस पटल.
अश ब-याचशा वाईट कविता वाचनात येतच असतात. महजालावर पुर्वि खास कवितन्चे ब्लोग शोधुन वाचायचे. आता ते सोदुन दिलय याच कारण तेच.
"अरे बाबा तू कविता करतोस हे ठीक. पण तू वाचलेस का बोरकर, कुसुमाग्रज, रेगे, करंदीकर? तर नाही मग तुला कळणार कशा कविता?" हे नितान्त खर आहे. ज्या दिवशी तुमच वाचन सम्पेल त्या मिनिटाला तुमच्यातला लेखक किन्व कवि देखिल सम्पतो हे अनुभवाने सान्गु शकते.
मी सुद्ध कविता करते (हे इथे लिहायल सुद्ध भीती वाटते) आणि मुक्त्छान्द ह प्रकार मल खुप आवडतो. ़उसुमग्रज आणि गुलझार यान्च्याइतक तो कोणाला सुन्दर झेप्लाय अस मला तरि वाटत नाहि पन तो मुद्द निराळा.

प्रत्येक कविला आपली प्रत्येक कविता काय दर्जचि आहे ते नक्कि कळत असत. तरीही काहीन ती प्रसिद्ध करण्याच मोह आवरत नाही.
प्रसिद्धिच्या अपेक्शेने देखिल बरच लिखाण केल जात हे सत्य आहे, लागला तर लागला मटका. त्याचवेळी माध्यम उप्लब्ध असल्याने जो तो आपल लि़खाण छपत सुटतो. पुर्वी निदान त्या लिखणाची परीक्शा होत असे. प्रसिद्ध करणे अथव होणे हे इतके सहज नव्हते. आता ते विनमुल्य सहज उप्लब्ध आहे. आनि कुठलीहि गोष्ट अशी सहज मिळु लागली कि तिचि किमत आणि दर्जा दोन्हिहि खलवत जायला वेळ लागत नाही.

बाकी कवितेइतकच तिच विश्लेशण सुन्दर.

सोनल

>>> च्यायला, एक काळ होता मिपावर दोनच कवयित्री होत्या, एक प्राजु ताई आणि एक क्रांती ताई (मला कवितेतल थोडफार कळायला लागल ते यांच्यामुळे) मग विडंबक आले एक केसु, एक रंगा काका आणि पुप्या, स्स्लाला विडंबन अशी वाटायची जशी कविताच आहे, आजकाल काय ते कवि आणि काय त्या कवयित्री ! (बाजारात वांगे-बटाटे बरे विकतात त्यापेक्षा )

सुहास, म्हणजे इतर नंतर जे आले ते वाईट असला सरळसरळ अर्थ दिसतो आहे तुझ्या बोलण्यातून. प्राजू अन क्रांती ताईंबद्दल आदर आहेच पण येथे नंतर जे आले ते वाईट का?
खुप जण आधीपासून साहित्यक्षेत्रात असतील. अगदीच बोलायचे झाले तर कदाचित प्राजू-क्रांतीताई यांच्या समकालीन. त्यांना मिपा नंतर मिळाले व ते नंतर येथे आलो. प्राजूक्रांतीयांच्या तोलाचे नंतर आले असतील किंवा अजूनही आले नसतील व नंतर येतील (किंवा असल्या बोचर्‍या चर्चा पाहून येणारही नाहीत कदाचित) म्हणजे ते काय तद्दन होय?

चित्रा ताईंच्या बोलण्यात बरेचसे तथ्य आहे. माझ्या वाचनात काही दिग्गज (अर्थातच येथे नसणार्‍या - (मराठी संस्थळे कवितांसाठी, लेखांसाठी आत्ता आत्ताचे आहे)) कवींची वादग्रस्त, संशयास्पद किंवा अगदी येथे चर्चा चालू आहे तसली कारकिर्द आहे. आदराभयास्तव, समुहापासून वेगळे पडण्याच्या भयास्तव मी सांगत नाही अन वाद झाला तरी सांगणार नाही.

वाईटाचे माप माझ्या पदरात पाडून घेतले आहे.

असो. माझे बोलणे संपले. यापुढे हा धागा माझ्यासाठी वाचनमात्र आहे. पिरीयड.

येस.