एक नेपाळी गीत...

हा नेपाळी अस्मितेवर हल्ला आहे, असे आम्ही समजतो.

निषेध ! निषेध ! निषेध !

कविता मस्तच आहे.

नेपाळ भेटीत तिथल्या एका नेपाळ्याशी झालेल्या चर्चेत मी माझे निरिक्षण त्याच्या नजरेस आणून दिले होते की, 'नेपाळी माणसे, दुकानदार, हॉटेल व्यावसायिक, गाईड हे भारतियांपेक्षा परदेशीयानाच जास्त महत्त्व देतात. भारतीयांना दुय्यम वागणूक मिळते असे का?'
त्यावर तो म्हणाला, 'ह्याला भारतीयच जबाबदार आहेत. ते नेपाळ्यांना सन्मानाने वागवत नाहीत. त्यांच्या दृष्टीने नेपाळी म्हणजे सोसायटीने नेमलेला 'गुरखा' त्याला काय महत्त्व द्यायचे?'
काही अंशी मला त्याचे म्हणणे पटले.

परंतु ह्या कवितेकडे विनोदाच्या दृष्टीकोनातून पाहावे. कारण भारतात येणारे कित्येक नेपाळी 'धूतल्या तांदूळासारखे' किंवा तितके 'भरवशाचे' नसतात. तेंव्हा कवितेकडे अवाजवी गंभीरतेने पाहण्याची गरज नाही.

मस्त कविता आहे..

ही कविता वाचून प्राणच्या मुखी असलेलं किशोरदाने गायलेलं,

'हम बोलेगा तो बोलोगे के बोलता है

एक मेमशाब है
मेमशाब शुंदर शुंदर है...'

असं काहीसं एक गाणं आहे, ते आठवलं! :)

आपला,
तात्या कोईराला.

बन्गाली मणसाला शायरीची आवड होती. पण त्याला कोणी प्रो त्साहन देत नव्हते. तरीपण त्याने मित्राला आग्रह केला म्हणून त्याला एक सेर पाट। करायला दिला
ना मै गिला करता हू
ना मै शिकवा करता हू
तू सलामत रहे
ये दुवा करता हू

दुसरा दिवस

ना मै गीला कुरता हू ना मै सूखा कुरता हू
तू साला मत रहे ये दुआ मै कुरता हू

नेपाळात चोर्या होत नाहीत....कारण तिथे सगळे गुरखे असतात
विजुभाऊ