रौद्ररस

मित्रा कधी जळू नकोस कुणावर इतका कि

स्वतःच्या बुडाचीच आग होईल

अस्साच जळत राहिलास तर

जाताना पाणी पण महाग होईल

काव्यातडाग नव्हे हे अथांग समुद्र तो

दुर्दैवी तोच जो रसिकांना पामर समजतो

वंदनीय मज सारे, तुही त्यात दुजा नसे

नित्य नवी कल्पना काव्यदेवी देत असे

हताश होऊ नको इतक्यात

कि पाठीला बाक येईल

कवन जरा नीट कर

नाहीतर प्रतिभेला डाग येईल

विझलेयत निखारे कधीच ,

लाव्हाहि निद्रिस्त तो

नको फुंकर मारू आता

जळून सारे राख होईल

मारू नको टिचकी कधी

इशाराही नको मजला

तप्त झाली धरा सारी

दहाही दिशा त्या पेटल्या

दिनकराशी हात मिळवुनी

उग्र होऊनि परतल्या ॥

मरूत व्यस्त, घाले गस्त

थैमान चहूकडे माजले

पशु, प्राणी, झाडे, पक्षी

नद्या नाले भाजले ॥

रुक्ष झाले वृक्ष सारे

सावलीपण महाग ती

यत्र तत्र वणवा पेटला

स्वस्त झाली आग ती ॥

कोपला तो, झोपला तो

भक्ती कमी जी जाहली

मोह मायेत प्राण सारे

म्हणुनी झाली काहिली ॥

{{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}}

वाव आहे , अजूनही कमवायला वाव आहे

कोण म्हणतं , आता काही शक्य नाही

अरे , मोदी हे फक्त आडनाव आहे

खोऱ्याने ओढत जा तुम्ही , जोपर्यंत हातात टिकाव आहे

वाव आहे , अजूनही सुधारायला ( स्वतःला ) वाव आहे

धंद्याला लावणाऱ्यांचा देशाबाहेर एक गाव आहे

पळून जाण्यासाठी पैलतीरी , सरकारी नाव आहे

ललित गेला , विजय गेला , निरव शांतता झाली

येतील हळूहळू बिळातून बाहेर एकेक

साल्यांच्या मनातच काळे डाव आहेत

सर्व साले एकजात बरबटलेले

म्हणूनच सुधारायला वाव आहे

वाव आहे , अजूनही कमवायला वाव आहे

मिपा ने सर्व साहित्यिकांसाठी खुला मंच उभा करून या युगातील एक महत्कार्य केले आहे. खुला मंच, फुकटात प्रकाशन आणि फुकटात श्रोते. हे म्हणजे नवकवींच्या हाती लेखणी दिल्यासारखेच झाले. आम्ही या सर्व नवकवींचे खंदे समर्थक आहोत. ज्याप्रमाणे केशवसुतांनी "नवा शिपाई" या कवितेतुन नव्या पिढीचे मनोगत व्यक्त केले होते, त्याचप्रमाणे आम्ही या कवितेतून अशा सर्व नवकवींचे मनोगत व्यक्त करत आहोत

नवा कवी

नव्या कवितील नवकाव्याचा क्रूर कवी मी आहे
कोण मला वठणीवर आणू शकतो ते मी पाहे
गणहि नाही, छंदहि नाही, न मी जाणी वृत्ताला
ठेचे मीटर मी जे आडवती उगाच काव्याला

पेरणा अर्थात

Foolपाखरा

आदिदेव महादेव नटभैरव नटरंग
करी तांडव आंदोलन होई भयकंपन

नटराज पंचवदन अतिरुद्र महांकाल
दशहस्त काळाग्नी रुद्र गळा सर्पाभरण

महातत्व महाप्रचंड जाळितसे मदन वदन
विरक्त महायोगी महागुरू जगत्कारण

भूतगण शिवगण पूजिती मायेसहित गजानन
भावभोळा शिवशंकर होई वरदायक

देई शुद्ध भक्ती मुक्ती आम्हां तारक
गंगाधरसुत म्हणे होई मज आश्वासक

रात्री मासे आणणाऱ्या एकाकी माणसाला
बोकेमांजरे चहुबाजूने घेरतात.
माणूस पळू लागला कि,
त्याच्यावर झेप घेऊन त्याला बोचकारतात.
त्याच्या हातातील मासे क्षणार्धात लंपास होतात.
मासे मिळताच बोकेमांजरे
माणसाला तिथेच सोडून देतात.
हे सगळे किती विश्वासाहार्य, predictable आहे!

मासे मिळाल्यावर,
मासे तर फस्त करायचेच
पण माणसाची आतडी बाहेर येईपर्यंत
त्याला ओरबाडत, बोचकारत रहायचे,
मग, रात्रीच्या भयाण शांततेत फिस्कारत हिंडायचे .......
हे मात्र फक्त माणसातच !

- शिवकन्या.

आता आता कुठं
तुम्ही वाटून घेतले खुशाल महापुरूष
एका एका जातीचा एक एक
स्पशेल महापुरूष
मग अपोआपचं वाटले गेली
रंग, तळी, डोंगर नदया ,गाव
नि गल्ल्या बोळी,मोहल्ले
कॅलेडरवरल्या तारखासुध्दा
सोडल्या नाहीत.जातीच्या चिकट लगदाळीने
जो तो विणत गेला आपल्याच
जातीचं कोष
गुरफटत गेला त्या चिकाट लाळेत
माणूसजाती जातीच्या कशाल्याशा
गर्वानं फुगून
फुटू लागली सा-यांचीचं
छाताडं.
ते समतेचं गाणं
कसं काय गायचं बुवा
एक सुरात
एका तालात
परशुराम सोंडगे,पाटोदा

आमची प्रेरणा

मागच्या वेळी पेर्णा दिली नव्हती तर नाखुकाकांनी माझा कान धरला होता,
त्यामुळे यावेळी न विसरता - ही पेर्णा

फार धावाधाव झाली, सकाळी खरोखर
जेवणा तरी सुधा, नाराज नसे मी तुझ्यावर

मी किती दडवून ठेवले या ढेरीला
कुत्सित नजरा घाव घालती.. या..! मनावर

फेरफटका मारण्याचे, आजकाल टाळतो मी
एक एक पाउल उचलणे, जाहले खूप खडतर

तू नको आणूस सुगंध, ऐक वाऱ्या
एक वडा खायचा, होईल मोह अनावर

नुकतेच जरीही, जेवण असले जाहले ना
काकडी-खिचडी, सहज खायचो मी त्या नंतर