मराठी गझल

नाटकी बोलतात साले!

कोणीतरी यांची आता, पडजीभ उपटली पाहिजे
नाटकी बोलतात साले, की गरिबी हटली पाहिजे

भुकेचा प्रश्न सुटणारा नाही, तुझ्या भाषणाने, पण;
तू वाचाळ नाहीस अशी, खात्री तर पटली पाहिजे!

राजसत्ताच कोपली बघ, तुझ्या श्रमाच्या कमाईवर
तुझी शक्ती मनगटात तू, पूर्ण एकवटली पाहिजे

रावणांच्या राज्यात पुन्हा, सीता एकाकी पडलीय
भूमीच्या मुक्तीसाठी, तुझी काया झटली पाहिजे

देच तुतारी फुंकून तू, इथेच, याच स्थळी, अशी की;
क्रिया येथे आणि प्रतिक्रिया, दिल्लीत उमटली पाहिजे

भानावरी आज आलो जरासा
माझाच मी भासलो एवढासा

समजावुनी या मनाला पुन्हा मी
दिधला नव्या कल्पनेला दिलासा

रडू कधीचे स्मरून हसलो
आणि टाकला भावनेने उसासा

जशी रात्र आणि दिवस हा जसा
कधी मी नकोसा कधी मी हवासा

नको दूर शोधू सुखाला अपूर्व
खेळच मुळी हा असे एवढासा

२४-४-१३ १८:०१

ही पुन्हा हवा आज, धुंदकुंद झाली
ही पुन्हा मला आज, तुझी याद आली

घनांचे पुरेपूर बरसून झाले
आता कोण आसवांना, अवेळी साद घाली

तु दिलास ना दगा, वाटते जगाला
तुला ठाव स्वप्ने, कुणाची बरबाद झाली

मी न कधी घेतले, नाव तुझे कोणापुढे
दोन शब्द लिहिले, हाय ती फिर्याद झाली

लपविले सदा मी, पाय भेगाळले माझे
वाटले जगास माझी, चाल सुखात झाली

ईतक्यात त्यांना माझे, एवढे रडू आले
आता कुठे सांगण्यास, माझी सुरुवात झाली

त्यांचाच जीव घे तू .....

हा लावतो पुढारी घामास भाव सस्ता
म्हणुनी यमास झाला गिळण्यास गाव सस्ता

मातीत राबताना इतके कळून आले
फुकटात ठोस जखमा! प्रत्येक घाव सस्ता!!

पर्जन्य, पीकपाणी, दुष्काळ, कर्ज, देणी
शांती महागडी अन केवळ तणाव सस्ता

मरतोय अन्नदाता पर्वा न शासकांना
करतात भाषणे ते आणून आव सस्ता

लाठी उगारताना, बंदूक रोखताना
का वाटला तुला रे माझा उठाव सस्ता?

सत्याग्रहास आता रक्तात माखवावे
शिकवू चला नव्याने क्रांतीस डाव सस्ता

काळजातल्या जखमांना, न्याय पाहिजे होता
तु घाईत होतीस अन् , त्यांना वेळ पाहिजे होता

तू गेलीस परंतु , हा वसंत ईथेच आहे
मोग-याला तुझा जरासा, सुगंध पाहिजे होता

रोजचेच आहे, हे ही धुके परंतु
सुर्यास आज यायला, उजेड पाहिजे होता

तू दिल्या जखमांचे, ओझे कधीच नव्हते
एकदा तरी पण करायला, मी वार पाहिजे होता

एकटाच येत गेलो , हरेक मैफिलीतून मी
ऎकल्या स्वरांचा मला, झंकार पाहिजे होता

हो म्हणून गेलीस, मी विचारल्या प्रश्नास तू
आता वाटते द्यायला, तू नकार पाहिजे होता

                        दुपट्टा घसरणे वगैरे वगैरे

किती गोड ताज्या स्मृती त्या क्षणांच्या, तुझे ते बिथरणें वगैरे वगैरे
छुप्या पावलांनी हळूवार येणे, दुपट्टा घसरणे वगैरे वगैरे

तुझा शब्द एकेक वेचायचो मी, उतावीळ होतो तुला ऐकण्याला
तुझे मात्र मिथ्या अती भाव खाणे, अबोलाच धरणे वगैरे वगैरे

तुझा केशशृंगार न्याहाळतांना, उभा फ़क्त होतो तुझ्या पायशाला
तरी लाजुनी तू; खळी लाल होणे, मुरकणे, इतरणे वगैरे वगैरे

कुणालाच नव्हती खबरबात काही, कुठे वाच्यता ना कुठे बोलबाला
तुझ्या आणि माझ्यात एकत्व येणे, स्वत:ला विसरणे वगैरे वगैरे

सुखासीन आयुष्य अळणी कदाचित
चवीला व्यथाही जरूरी कदाचित

म्हणावे तशी ती न जगली कधीही
जराही असोशी नसावी कदाचित

पुन्हा चंद्र, तारे झगडले निशेशी
पुन्हा अवस येण्याचि नांदी कदाचित

अपूर्णास पूर्णत्व येण्याचसाठी
तुझी भेट झाली असावी कदाचित

जरा लांबलेलीच ती रात्र होती
दिशाहीन झाली असावी कदाचित

नको आणखी कोणताही उतारा
नशा वेदनांची पुरेशी कदाचित

उभा जन्म गेला करूनी गुलामी
हिशेबात अजुनी उधारी कदाचित

पिते ताक फुंकून फुंकून अजुनी
कुणी पोळलेली असावी कदाचित

निष्पर्ण जाहले तुझ्याविना कोसळले नाही
मी जगत राहिले पुन्हा पुन्हा ऊन्मळले नाही

आडास पोहरा जखडुन करतो वेठबिगारी
पाण्यात अश्रु मिसळले कुणाला कळले नाही

वाटेत हात सोडला कधी तू कळले नाही
मी चाल बदलली जरा परी अडखळले नाही

शाळेत रोजची चिडाचिडी अन भांडाभांडी
का घट्ट आपुला लगाव मजला कळले नाही

का पौर्णिमेस तारका नभी येण्या आतुरती
रजनीस अजुन हे गुपित जराही कळले नाही

जयश्री अंबासकर

प्रेरणा - http://www.misalpav.com/node/23918

क्रांतीतैची परवानगी घेउन हा प्रयत्न सादर करत आहे,मला गझलच काय कविता सुद्धा करता येत नाही,तरीसुद्धा पण हा एक प्रयत्न , मुड बदलाचा.

त्या दोन आसवांना मज हुलकावयास आले
आनंदले एवढे की त्याचे अश्रु टाळता न आले

सलावे काटे दु:खाचे, कितीदा मनात आले
कमलवेलींतुन सुखांच्या मज निसटता न आले

निंमिषात नाती अतुट भंगली आरश्यापरी
निमिषात कवड्श्यांच्या रंगात दंगले मी

जगण्याचा मुखवटाच फसवा,जेंव्हा कळाले मला
मृत्युच्या उत्तुंग क्षणाची वाट पाहणे आवडले मला

गहाणात ७/१२.....

गहाणात हा सातबारा वगैरे
तरी वाढतो शेतसारा वगैरे

कुठे राहिली आज ही गाय माझी?
घरी खात नाहीच चारा वगैरे

रुबाबात लक्ष्मी पुसे शारदेला
हवी काय खुर्ची, निवारा वगैरे?

मला अन्य काहीच पर्याय नाही
करावाच लागेल ’मारा’ वगैरे

बढाई असूदे तुझी तूजपाशी
कुणी ना इथे ऐकणारा वगैरे

कशाला अशी सांग दर्पोक्तवाणी?
तुला कोण येथे भिणारा वगैरे?

खुले नेत्र ठेऊन गिळतो नशेला
खरा तोच असतो पिणारा वगैरे

कधी झोप मोडेल सुस्तावल्यांची?
किती वाजवावा नगारा वगैरे