जे न देखे रवी...

हृदयात गुंफूनी हृदय होई एक जीव
ही प्रीतमाळ ओवूनी मांडू नवा डाव

आले सर्व सोडूनी उरली न भीती
युगायुगांचा आता तूच रे सोबती

रूप तुझे मी डोळ्यांत गोंदले 
नक्षीदार सावल्यानी ऊन झाकून गेले

घेऊनी हाती तू माझ्या हातांना
ओंजळीत भरल्या मोगऱ्याच्या गंधखुणा

सांज फुलून येता जावू फुलांच्या गावी  
चालता चालता वाट नक्षत्रांची व्हावी

प्रेरणा - सर्वज्ञात

चालु होते माझे
रोजचेच काम
रोजचाच घाम
गॅसपाशी

एकीकडे होते
तांदुळ शिजत
दुधही तापत
दुजीकडे

लाटून कणिक
पोळ्या मऊसुत
गंध सुगंधित
खरपुस

इतक्यात येई
सख्याची ती साद
भलतीच याद
भलत्या वेळी

काय करावे ते
सुचेना काहीच
भर दुपारीच
चांदणे ते

रानात आली कुणाची हाक
डोळ्यांत उतरली माझ्या रूपेरी झाक

वळूनी बघता दिसे न कोणी
पाखरांच्या मुखी आली कशी गाणी

कसा होतो कळेना हा भास
प्राणावर माझ्या फिरवीत जातो मोरपीस

दूर-दूर मी भांबावूनी पाहते
नजरत माझ्या चांदण्यांचे आभाळ जुळते

आला शिवारी दरवळत रानगंध
वेडावले मी झाली ही काया धुंद

चांद्रयान

देखणे ते चेहरे पंडितांचे, हिरमुसले
स्वप्न चांद्रयान, जेव्हां विखुरले
हसले फिदीफिदी, छद्मवेषी
म्हणती
नऊशे कोटी मातीत घातले.

धर्म, पंथ, वंश, जात भेदभाव मालवू
एक सूर, एक ताल, एक राग आळवू ॥ ध्रु ॥

सावळे कुणी जरी, कुणास रूप गोरटे
रक्त आमुच्या नसानसांत लाल वाहते
कुंचले जरी विभिन्न, एक चित्र रंगवू ॥१॥
एक सूर...

द्रौपदी, तुझी इथे युगेयुगे विटंबना
हात रोखणार मात्र यापुढे, नराधमा
बद्ध या पणात नित्य पौरुषास चेतवू ॥२॥
एक सूर...

चांद माझा हांसरा, उधाण येई सागरा
चंद्र उगवला नभी, लाजली वसुंधरा
स्मरणातील रुप तुझे जे कवीने रेखले
चांदभरल्या रातीतले स्वप्न आज भंगले

चंद्रमुखी तू मेघसावळी कसे म्हणू मी....
क्षण एक पुरे प्रेमाचा, वर्षाव पडो मरणाचा
कसे म्हणू मी.....

निर्णय चुकतात, चुकू द्यावे
श्रेय हुकतात, हुकू द्यावे
जगता जगता आयुष्याकडून
जुगारातले दान घ्यावे.

बंध सुटतात,सुटू द्यावे
माणसं तुटतात, तुटू द्यावे
जगता जगता नात्याकडून
आपुलकीचे फुल घ्यावे.

मार्ग चुकतात, चुकू द्यावे
रस्ते सरतात, सरु द्यावे
चालता चालता रस्त्याकडून
सावलीचे दान घ्यावे.

पेर्णा १:

पेर्णा २.
( काटा रुते कुणाला )

'बाट्या' हव्यात मजला
ऐकीत नाही कोणी
मिळतील का पुण्यात
ठावे कुणास नाही

विसरू कशी आता मी
इंदोरची ती बाटी
पुणे-तेथ कायुणे
भलतीच बात खोटी

कविवर्य विंदा करंदीकर यांची माफी मागून......

गर्भात वेदनेच्या रुजवू नकोस काही
उसळू दे वेदनांना त्याला इलाज नाही.

उसने घेवून बीज पेरु नकोस काही
मातीत खोट आहे त्याला इलाज नाही.

सद्भाव माणसांचा आणि स्वप्ने सुखाची
विषवल्लीनी वेढली त्याला इलाज नाही.

बोल ते फुकाचे आणि आदर्श देवाघरचे
नजरेत विखार आहे त्याला इलाज नाही.