दक्षिण भारतीयांच्या विचित्र उच्चार पद्धती व स्पेलिंग लिहिण्याच्या तर्‍हा

बरोबर, म्हणूनच "डिस्कशन फोरम असेल तर कॉमन भाषा पाहिजे" अशी पुस्ती वर जोडली आहेच की. :)

उधर हमारा घोडा अड्या था घोडा अडा, नया घोडा था, इतने में आ गए सवार,. रानी एक, शत्रु बहुतेरे, होने लगे वार-पर-वार। घायल होकर गिरी सिंहनी उसे वीर गति पानी थी, बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी

कधीकधी नाही, जवळपास नेहमीच आपले उच्चार हार्ड असतात. ट,ड,र इ. व्यंजनांचे अतिशय स्पष्ट उच्चार हे कानाला खड्यागत लागू शकतात कधीकधी ;) उदा. स्ट्रक्चर या शब्दाचा मराठी उच्चार पहा, ट्र चा अगदी लौड अँड क्लीअर उच्चार बंगाल्यांना झेपत तर नाहीच, विचित्रही वाटतो. अजून एक मराठी स्पेशॅलिटी म्हंजे एबीशीडी म्हणताना "एच आय ज़े" असे म्हणतात. इंग्रजी जे चा उच्चार पदोपदी ज़ करणे हे खास मराठी-त्यातही कोकणस्थी वैशिष्ट्य असावे. इंग्रजी झेड चा उच्चार झपाटलेला मधील झ सारखा करणे हेही खास मराठी वैशिष्ट्य. "व्ही" चा व्ह करणे याबाबत बंगालीही तसेच करतात. फक्त त्यांच्याकडे व आणि ब एकच असल्याने त्या व्ह चा भ होतो, उदा. "जाभा प्रोग्रॅमिंग", "कोभार ड्राईभ", इ. हे व्ही च्या डब्ल्यू च्या तुलनेत असलेल्या जास्त जोरकस, "व्हॉइस्ड" उच्चारामुळे होत असावे. झेड चे झ करणेही त्यामुळेच. जास्त व्हॉइसिंग असेल तर ते अ‍ॅस्पिरेशन समजून तसा उच्चार केला जातो.

बाकी अंत्य य बद्दल बोलायचे झाले तर निराघात य मराठीत असल्याने द्वित्त इतके होत नाही. तेच सौदिंडियन उच्चारांत पहा. प्रोड्ड्यूस, रिड्ड्यूस, लाड्ज, फ्रिड्ज, इ.इ. टनावारी "उधारणे" सापडतील.

अजून एक शेवटचे निरीक्षणः मराठी लोक स्वरांच्या र्‍हस्वदीर्घाबद्दल तितकेसे बोलताना जागरूक नसतात, बर्‍याच वेळेस र्‍हस्व उच्चाराकडे कल असतो. तुलनेने हिंदी लोक र्‍हस्वदीर्घ उच्चारांबद्दल जास्त काटेकोर असतात. अर्थात यामागे हिंदीला असलेला एक स्ट्रेस अ‍ॅक्सेंटही कारणीभूत आहे. मराठीत तसा स्ट्रेस अ‍ॅक्सेंट माझ्या मते तरी नाही. असला तरी क्वचित्प्रसंगीच दिसतो, पण हिंदीत लै ठिकाणी दिसतो.

पण शब्दांतीच्या स्वरोच्चारणाबद्दल मराठी लोक एकदम काटेकोर असतात-जोडाक्षर असेल तर. उदा. कल्चर्ड आणि ब्याकवर्ड मधले दोन्हीही ड शुद्ध मराठी उच्चारात पूर्ण असतात ;) (संदर्भः पुल. कुत्र्यासंबंधीचा कुठलातरी लेख होता, आता नाव विसरलो.)
हिंदीत शब्दांतीचे सर्व काही खाल्ल्या जाते, उदा. धर्म्, पूर्ण्, इ. उच्चार कसेतरीच खटकतात. तेच सौथमध्ये श्रीनिवासाऽ, गोविंदाऽ,इ. आ लांबवलेलेही खुपतात. तुलनेने मराठी मध्यममार्ग चांगला वाटतो.

अतिअवांतरः अनुस्वाराचा खास मराठी उच्चार हा संस्कृतमधल्या उच्चाराच्या सर्वांत जवळ आहे असे कुठेतरी वाचले आहे.

भिंत चालत जाते म्हणजे ज्ञानेश्वरांची असणार. आणि त्यांनीच तर म्हटलेय ना "माझा मराठाचि बोलु कौतुके" इ.इ. त्यामुळे भिंतीवर मराठी खरडण्यास साक्षात् ज्ञानेश्वरांची संमती आहे.

उत्तर भारतीय सिन्ह तर दक्षिण भारतीय सिम्ह असा उच्चार करतात. वास्तविक पाहता हे दोन्ही उच्चार चुकीचे आहेत. मराठी सिंव्ह वाला उच्चार संस्कृत उच्चाराच्या सर्वांत जवळचा आहे.

अश्लील =)) =)) =)) =))

हिंदी वर्तमानपत्रांत ही नावे मनमोहन सिंह, मुलायम सिंह अशीच छापली जातात. आपणही खरे तर तसेच लिहायला पाहिजे.

ह्याच्याशी फारसा सहमत नाही. मराठी कानाला ती नावे सिंग अशी ऐकू येतात (फक्त स्पेलिंग बघून नव्हे. तसे असते तर सिंघ केले असते. आपण मराठी लोक महाप्राण असे सहजासहजी सोडत नाही. ;) )
अशी नावे सिंग लिहिण्याची बऱ्यापैकी मोठी परंपरा मराठीत निर्माण झाली आहे. सिंह लिहून मग मूळ नावापेक्षा वेगळा उच्चार करा, किंवा सिंह असे लिहून सिंगसारखा उच्चार करा हे दोन्ही पर्याय फारसे पटत नाहीत.
त्यापेक्षा राहू देत सिंगच. त्याच्या मुळाशी सिंह आहे हे कुठे तरी लक्षात राहू देत इतकेच. :)