सांब भोळा

@फोटो आणि कदाचित त्यावरुनच झालेला काव्यरुपी संवाद दोन्ही आवडले. >>> कदाचित नाही हो यक्कूशेठ,,, निश्चित त्यावरुन झालाय हा संवाद...! घनगडला जाताना मला एका ट्रेलच्या सभासदानी मुद्दाम आडवाटेला असलेला ह्ये सांब भोळा दाखवला..आणी ह्याला छत बांधायला हवं असं तो बोलला.झालं... तिथुन गडावर जाईपर्यंत आमचं निधर्मविषयक चिंतन सुरू झालं...पण वरती गेल्यावर ते कामाच्या नादात अडगळीत जाऊन पडल होतं. ते आज दुपारी फोटो पहाता पहाता बाहेर आलं... आणी दिल की बात बाहेर आल्यावर-जे व्हायचं तेच झालं- कविता,,, नाईलाज आहे भाऊ..नाईलाज आहे... :-)

@जो समझ सको तो आंसु, ना समझ सको तो पानी >>> व्वा... उदाहरण छान आहे,... शायर म्हणतोय...की,
''अरे वेड्यांनो माझ्या डोळ्यातुन वाहिलेल्या या अश्रूंना,जर समजुन घेतलं नाहित तर तुमच्या लेखी ते पाण्यासमानच रहाणार...''

म्हणजेच इथे अश्या अश्रूंना पाणी समजणारे निव्वळ मूढमती ठरतात...!

तद्वतच वरिल ओळीतुन आधुनिक मनात आज शिल्लक असलेला देव मानवांना असे आवाहन करतो,की...
'' तुंम्ही निसर्गाच्या प्रत्येक रुपाची/परिणामाची देव म्हणुन कितीही भलावण केलीत,तरी मी अंतिमतः फक्त आणी फक्त निसर्गच आहे.मला तुंम्ही अज्ञपणानी,मूर्खतेनी,स्वार्थानी,भोळेपणानी दिलेलं देवाचं/देवं-धर्म कल्पनेचं रुप मूलतः खोटं/निसर्गविसंगत/आणी मनुष्य हिताचं नाही...,त्यामुळे ज्याप्रमाणे शायर म्हणतो,की अश्रूंना पाणी म्हणु नका,त्याप्रमाणेच हे आधुनिक मन म्हणते.की...निसर्गाला देव म्हणु नका...! अश्रूंना अश्रूच म्हणा आणी निसर्गाला निसर्गच म्हणा'' :-)

म्हणजे इथे निसर्गाला देव समजणारे मूढमती ठरतात...

आत्मत्रुप्त यांनी तुलनेसाठी आणी अर्थ अधिक खोलात स्पष्ट होण्यासाठी जो शेर शेअर केला,त्याबद्दल मी धन्यवाद देतो... :-)