रागावली तु
रुसलीस तु
प्रत्येक क्षणी आठवलीस तु
तुझे अबोल ओठ
आणि त्यावरची लाली
करते जादु या काळजावरी
विरह तुझ्या न बोलन्याचे..
नाते अपुले जन्मान्तरीचे.
मी तुझाच आहे हे का कळे ना तुला...
प्रेम माझे पुर्वजन्मीचे कधी कळनार तुला..
मृगजळा परी तुझा भास ..
या क्षणी तुझ्या नावाचा घेतो मी श्वास..
प्रेयसी तु मी प्रियकर तुझा..
हवा नेहमी हाती हात तुझा
तु बोलत नाही मनातले प्रेम..
रानी.
दुख्ख होते मग या कोमल मनी..
सोड सगळ आता..
दे आवाज मला..
अजुनही वाट पहातोय
चक्रव्युव्हात अडकलेला अभीमन्यु तुझा...
प्रतिक्रिया
16 May 2017 - 9:46 pm | दशानन
च्यायला,
मी मुलगी असतो व अशी कणाहीन रचना पाहून "महाभारत" सुरू केले असते!
16 May 2017 - 9:55 pm | सतिश गावडे
कविता वाचून तुमचा अभिमन्यू करणारे कौरव कोण हे कळले नाही. जरा सांगता का?
17 May 2017 - 12:27 am | अभ्या..
तो वाट बघनारा अभिमन्यू वेगळा आहे बहुतेक.
कवि अर्जुन असावा ;)
18 May 2017 - 7:37 pm | जव्हेरगंज
=))