शब्दबेवडा
आयुष्याच्या वळणावरती जेव्हा पुरता दमून गेलो
पोट बांधले पायाशी अन् हात हवेचा धरून गेलो
हळवे अंतर खुणवत होते, "संपव जगणे" सांगत होते
मग्रुरीच्या पोटासंगे दडून गेलो; जगून गेलो!
ऐश्वर्याला दिपून इथल्या बघता बघता 'बटीक' झालो
सीता शोधणे भुलुन गेलो! अशोकवनात रमून गेलो!!
अनुभूतीचा सुसाट वारू शब्दामधुनी उधळत गेलो
व्यवस्थेशी 'भिडणे' सोडून शब्दबेवडा बनून गेलो
आस्तिक मी की नास्तिक आहे, जेव्हा कोडे मला सुटेना
परमार्थाशी नाळ जोडुनी मानवतेला भजून गेलो
तुझे तडाखे सोसून काया झिजून गेली, सुकून गेली
तरी निसर्गा! कुठे मनाने यत्किंचित मी खचून गेलो?
विज्ञानाने हात टेकले अन् बुद्धीही हतबल झाली
पूजन-अर्चन, जंतर-मंतर तमाम तेव्हा करून गेलो
देण्यासाठी घाव सुगंधी टपून होती फुले गुलाबी
दुरून टा-टा करून त्यांना 'अभय' जरासा हसून गेलो
- गंगाधर मुटे
----------------------------------------------------------
प्रतिक्रिया
9 Jul 2013 - 10:39 pm | अत्रुप्त आत्मा
पुन्हा एकदा...अतिशय उच्च आशयपूर्ण काव्य!!!
फक्त सलाम...सलाम..सलाम..!!!
10 Jul 2013 - 9:02 am | गंगाधर मुटे
सीता शोधणे भुलुन गेलो! अशोकवनात रमून गेलो!!
ही ओळ
सीता शोधणे विसरलो अन् लंकेमध्ये रमून गेलो!
अशी वाचली तरी चालेल.
10 Jul 2013 - 10:00 am | मदनबाण
आस्तिक मी की नास्तिक आहे, जेव्हा कोडे मला सुटेना
परमार्थाशी नाळ जोडुनी मानवतेला भजून गेलो
मस्त...
10 Jul 2013 - 4:47 pm | Bhagwanta Wayal
खुपच सुरेख काव्य.
10 Jul 2013 - 4:54 pm | वेल्लाभट
क्या.... बात है !
क्या बात है!
खल्लास!
10 Jul 2013 - 5:01 pm | पैसा
मस्त रचना!
10 Jul 2013 - 10:40 pm | गंगाधर मुटे
प्रतिसादाबद्दल सर्वांचे मनःपूर्वक आभार. :)
11 Jul 2013 - 3:37 am | निनाव
kevaL : sashtaang _/\_
ajoon khooop shikaayche baaki aahe amuche..!!