वयास माझ्या पैंजण घालित....

वा!

डोळ्यांवरती जरा खालती ग्रहण हवे मज चंद्राचे
त्या ग्रहणाला मोक्ष नसावा, केवळ अनुभव साक्ष असावा

पोटामधले उदंड पाणी खळखळ अवघी डोळ्यांमधली
एक मोजता दुजी उठावी लाट बोलकी मिटून जावी

सुंदर.

अगदी सुदंर अपेक्षा.

नेहमाप्रमाणेच.

कसे सावरू वयास माझ्या , तारुण्याचे वरदान कुठे ?

रंगवून टाकल्या सफेद झालरी , काळा रंग लपला कुठे ?

झिडकारुनी त्या वार्धक्क्यास , ठेवले माझे मन कोवळे

मोतीबिंदूही हिरवे झाले , जीवन सोन्याहुनी पिवळे

वाह! क्या बात है!!
अतिशय सुंदर

आता तो फक्त एक बागुलबुवा होता असे वाटते.

आता सगळ्याच बाबतीत फक्त साक्षीदार या नात्याने जोडला जातो (आणि या साक्षीभावाचे प्रयोजन काय इतकाच विचार मनात असतो,) कारण नाविन्य असे काही नाहीच. वार्धक्य इतरांचे जवळून पाहिलेले म्हणून तेही अपेक्षितच अन... बालपण, तरुणपण स्वतःच अनुभवलेले म्हणून ते ही ताजे नाही. त्यामुळे हा साक्षीभाव पोसून करायचे काय, टाळून करायचे काय हा एक प्रश्नच आहे ?

अर्थात शोध चालूच ठेवला की उत्तरे मिळतात खरी :)

सुरेख!!

सुंदर

आवडली! :-)